Η Όλγα Γεροβασίλη, βουλευτής Άρτας, εκπροσώπησε την Παρασκευή  8 Μαρτίου 2013 την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στην ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

 

Η βουλευτής Άρτας τόνισε στην ομιλία της : 

Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,
Η 8η Μαρτίου, ημέρα της γυναίκας, δεν είναι γιορτή.
Δεν είναι μια ημέρα ανταλλαγής αβροτήτων και συμπάθειας μεταξύ των φύλων.
Δεν είναι ούτε η «ημέρα της μητέρας», ούτε η «ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου».
Η «ημέρα της γυναίκας» είναι μια ημέρα τιμής στους αγώνες του γυναικείου κινήματος.
Ήταν την 8η Μαρτίου του 1857, όταν 20.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διεκδίκησαν την μείωση του ωραρίου εργασίας, μέσω μαζικής απεργίας σε μια περίοδο, που ο συνδικαλισμός απαγορευόταν.
Η ιστορία του γυναικείου κινήματος είναι μακρά με πολλούς και σημαντικούς σταθμούς.
Οι απαρχές του τοποθετούνται στο Διαφωτισμό και τη γαλλική επανάσταση.
Από τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων των Γυναικών το 1791, ο αγώνας των γυναικών οργανώνεται και 70 χρόνια αργότερα μεταφέρεται στην Αγγλία.
Εκεί, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου οι γυναίκες διεκδικούν το δικαίωμα της ψήφου.
Το κίνημα μεταφέρεται στις ΗΠΑ – όπου και γίνεται συνώνυμο της αμερικανικής γυναικείας χειραφέτησης – και τη Γαλλία.
Οι γυναίκες που μάχονται για το δικαίωμα της ψήφου, μάχονται ουσιαστικά για την ισότητα των δύο φύλων.
Και στον αταλάντευτο αγώνα τους χρησιμοποιούν όλα τα μέσα, μέχρι και εισβολές σε βουλευτικές συνεδριάσεις.
Οι γυναίκες μάχονταν για την απελευθέρωσή τους από τα πολιτικά αλλά και κοινωνικά συμφραζόμενα και οι αγώνες είναι συνεχείς.
Στις 3 Μαρτίου του 1913 σουφραζέτες διαδηλώνουν στην Ουάσιγκτον.
Στις συγκρούσεις που ακολουθούν 40 τραυματίζονται.
Τίποτα δε τους χαρίζεται. Για όλα πρέπει να αγωνιστούν.

Κυρίες και κύριοι,
Το γυναικείο – φεμινιστικό κίνημα μέσα στο χρόνο μετεξελίσσεται.
Κάθε νέος αγώνας, κάθε νέα πολιτική διεκδίκηση των γυναικών, είναι συνυφασμένη με την κοινωνική και πολιτική εξέλιξη της κοινωνίας.
Οι φεμινίστριες – ακτιβίστριες μάχονται για πολλά και διαφορετικά θέματα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Γιατί, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, το πλαίσιο των διεκδικήσεων των γυναικών παραμένει εξαιρετικά ευρύ.
Από τη πλήρη συμμετοχή τους, επί ίσοις όροις, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, μέχρι και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους.
Η συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων παραμένει περιορισμένη, παρόλο που οι γυναίκες, σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό, επηρεάζονται από τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε όλα τα επίπεδα.
Οι γυναίκες σε όλο τον πλανήτη έρχονται αντιμέτωπες με το φάσμα της φτώχειας, της αδυναμίας συντήρησης των ίδιων και των οικογενειών τους.
Συχνά εξαναγκάζονται στη πορνεία ή παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης.
Γυναίκες, θύματα αδυσώπητων συγκρούσεων και πολέμων, όπου το γυναικείο κορμί δίνεται έπαθλο στο νικητή, βορά στις διαθέσεις του.
Γυναίκες, επίσης, θύματα του trafficking, της πλέον επικερδούς «επιχείρησης» παγκοσμίως.
Σύμφωνα, μάλιστα, με στοιχεία του ΟΗΕ, τα ετήσια κέρδη του «εμπορίου λευκής σαρκός» υπολογίζονται στα 26 δισεκατομμύρια ευρώ σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στην Ελλάδα, εκτιμάται ότι τα θύματα του trafficking ανέρχονται περίπου στις 20.000 – 25.000, με το 80% αυτών να είναι αλλοδαπές γυναίκες.
Σε μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, επιβάλλεται βίαια στις γυναίκες η χρήση του τσαντόρ, γεγονός που αποτελεί μορφή βίαιου αποκλεισμού της γυναίκας από τον δημόσιο χώρο.
Θα μπορούσαμε εδώ να συζητάμε επί ώρες για τα όσα συνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Σήμερα, όμως, έχουμε δυστυχώς, στη χώρα μας και αλλού, νέες, εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες για τις γυναίκες.
Συνθήκες που διαμορφώνουν τα μνημόνια.

Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,
οι κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος αμφισβητούνται με πρόσχημα την οικονομική κρίση και παίρνονται πίσω σημαντικές κατακτήσεις.
Στις μέρες μας οι γυναίκες αποκλείονται ολοένα και περισσότερο από την εργασία.
Η ανεργία τις έχει σαρώσει, με 3 στις 10 να μην έχουν κάποια απασχόληση.
Στις νέες γυναίκες το ποσοστό της ανεργίας φτάνει το δυσθεώρητο 66%.
Οι γυναίκες, επίσης, αποτελούν το 63% των μερικά απασχολουμένων με μισθούς εξευτελιστικούς -κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ χιλιάδες εξαναγκάζονται να δουλεύουν ανασφάλιστες.
Επιπλέον, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat, οι γυναίκες αμείβονται περίπου με το 78% των αμοιβών των ανδρών.
Σε μια αγορά εργασίας, που οι μνημονιακές πολιτικές την έχουν μετατρέψει σε ζούγκλα, οι προκαταλήψεις κατά την πρόσληψη έναντι των εγκύων ή των πιθανά μελλοντικά εγκύων έχουν γιγαντωθεί.
Το αποτέλεσμα είναι η γυναίκα να πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην εργασία και τη μητρότητα.
Η ανειδίκευτη και κακοπληρωμένη εργασία, η υποτίμηση, η ανασφάλεια, η υποβάθμιση και οι διακρίσεις είναι οι νέοι όροι με τους οποίους καλούνται να συμβιβαστούν μεγάλα τμήματα του γυναικείου πληθυσμού.
Οι συνεχείς απολύσεις, η πατριαρχική αντίληψη που θέλει πρωτίστως στην αγορά εργασίας τους άντρες, συντελούν στα υψηλότατα ποσοστά ανεργίας των γυναικών –και ειδικά των νέων.
Η κοινωνική οπισθοδρόμηση δεν έχει τελειωμό.
Γιατί οπισθοδρόμηση είναι, και μάλιστα τραγική, οι μητέρες να έχουν ζήσει καλύτερα από τα παιδιά τους.
Είναι τραγική οπισθοδρόμηση, μητέρες να μην έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους ή να τους ετοιμάζουν τις βαλίτσες της μετανάστευσης.
Κοινωνικά δικαιώματα, λοιπόν, έχουν ξεχαστεί προ πολλού, ενώ η πορεία για τη χειραφέτηση των γυναικών -κατάκτηση του γυναικείου και του εργατικού κινήματος- ανακόπτεται βίαια δημιουργώντας πολλούς παραπέρα κινδύνους.
Η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και η κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους μέσω των μνημονίων, πλήττουν επιπλέον τις γυναίκες.
Λιγότερα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς, υπολειτουργία των μονάδων φροντίδας ηλικιωμένων, αποσπασματική δημιουργία κέντρων υποστήριξης γυναικών και καταφυγίων για κακοποιημένα άτομα, είναι μόνο μερικές από τις υποδομές που ελέω μνημονίων υποχρηματοδοτούνται και υπολειτουργούν.
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι η κρίση που βιώνουμε έχει και μια έμφυλη διάσταση.
Στο επίκεντρό της βρίσκεται η εργαζόμενη, η νοικοκυρά, η μητέρα, η συνδικαλίστρια, η μετανάστρια.

Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,
Δεν είναι μόνο η επίθεση των πολιτικών λιτότητας στη ζωή των γυναικών που συγκλονίζει.
Φαίνεται οι οικονομικές πολιτικές να συνοδεύονται και από μια αξιακή μετατόπιση σε ότι αφορά τη γυναίκα, τον κοινωνικό της ρόλο.
Πώς αλλιώς να εκλάβουμε το γεγονός ότι, στο πλαίσιο της λεγόμενης «αξιολόγησης των δομών του δημοσίου τομέα» που υλοποιεί το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, καταργείται η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων ως αυτόνομος φορέας;
Πώς είναι δυνατόν να υποβαθμίζεται διοικητικά και δημοσιονομικά μια μέχρι σήμερα αυτοτελής δημόσια υπηρεσία προφανούς πολιτικής προτεραιότητας, όπως η Γραμματεία Ισότητας;
Γιατί καταργείται ο μοναδικός κυβερνητικός φορέας που είναι αρμόδιος για την καταγραφή, το σχεδιασμό, την υλοποίηση και την παρακολούθηση της εφαρμογής πολιτικών για την ισότητα των φύλων;
Και κάτι ακόμα σημαντικότερο: η Γενική Γραμματεία Ισότητας είναι ο μοναδικός φορέας που παράσχει με εξειδικευμένο και υψηλών προδιαγραφών προσωπικό, υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης και νομικής συμβουλευτικής σε γυναίκες θύματα βίας.
Ρωτάω τον αρμόδιο Υπουργό, τι θα γίνει με τα τρία σχέδια Νόμου που έχει επεξεργαστεί η Γενική Γραμματεία Ισότητας,
Υπάρχουν 3 σχέδια Νόμου. Ένα αφορά την ουσιαστική ισότητα των φύλων, ένα την τροποποίηση διατάξεων του οικογενειακού δικαίου και ένα ακόμα που αφορά στην αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών.
Το τελευταίο από αυτά, είναι, κατά τη γνώμη μας, το πιο πλήρες.
Σκοπεύει η κυβέρνηση να το θέσει σε δημόσια διαβούλευση προκειμένου να τοποθετηθούν οι αρμόδιοι φορείς;
Η υποβάθμιση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας δεν θα μπλοκάρει την εξέλιξη ενός νομοθετικού έργου που είναι άκρως απαραίτητο να προχωρήσει;

Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,
Το γυναικείο – φεμινιστικό κίνημα είναι ένα αμιγώς πολιτικό κίνημα.
Είναι ένα θεμελιώδες κίνημα που στη πορεία του συναντήθηκε με τις πιο ριζοσπαστικές κοινωνικές διεκδικήσεις.
Είναι ένα κίνημα που ξεπερνά τα όρια της κοινωνικής τάξης, της φυλής, της κουλτούρας και της θρησκείας και απευθύνεται σε θέματα που απασχολούν όλες τις γυναίκες κάθε κοινωνίας.
Το γυναικείο κίνημα παρέδωσε σε όλους και όλες ως παρακαταθήκη, δικαιώματα που σήμερα λίγο ή πολύ θεωρούμε δεδομένα, όπως η πρόσβαση στην εκπαίδευση, το δικαίωμα της ψήφου.
Εξαιτίας του γυναικείου κινήματος η ενδοοικογενειακή κακοποίηση και ο βιασμός εντός γάμου αποτελούν ποινικά κολάσιμες πράξεις. Εξαιτίας του γυναικείου κινήματος αναγνωρίστηκε ο βιασμός σε καιρό πολέμου ως πράξη γενοκτονίας.
Όπως, πρόσφατα είπε και ο Αλέξης Τσίπρας σε αντίστοιχη εκδήλωση, για εμάς στην αριστερά, δεν υπάρχει αριστερή ταυτότητα χωρίς φεμινιστική διάσταση.
Για εμάς στην αριστερά, η γυναικεία υποτέλεια ως μορφή ανισότητας, δε χωρά στην κοινωνία που οραματιζόμαστε.
Για αυτό και αντιστεκόμαστε στη συστημική επιλογή που επιχειρεί να διευρύνει τον γυναικείο αποκλεισμό από το δημόσιο πεδίο και τις κοινωνικές διεκδικήσεις.
Το 1892 έγινε στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών.
Ήταν υφάντριες του εργοστασίου υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά που απέργησαν, όταν η εργοδοσία αποφάσισε να μειώσει την αμοιβή τους από 80 σε 65 λεπτά.
Το 2013 κάποιες άλλες γυναίκες βρίσκονται και πάλι στη πρώτη γραμμή των αγώνων.
Αγωνίζονται στο δρόμο, στο χώρο εργασίας τους, στη γειτονιά τους.
Αγωνίζονται για να ανατρέψουν τις μνημονιακές πολιτικές που καταστρέφουν τις ζωές μας.
Σε αυτό τον αγώνα δεν είναι καμία μόνη της, είμαστε όλες μαζί.
Σας ευχαριστώ.