Όλγα Γεροβασίλη

Το Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών σε συνεργασία με τον Οργανισμό Άθλησης & Πολιτισμού του Δήμου Κορυδαλλού διοργάνωσε εκδήλωση- συζήτηση με θέμα «Ποια ιθαγένεια για τα παιδιά των μεταναστών;» την  Δευτέρα 1η Απριλίου 2013 στις 7 μ.μ, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Κορυδαλλού.

Συμμετείχαν με ομιλίες η Όλγα Γεροβασίλη, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Γιαννακάκη, βουλευτής ΔΗΜΑΡ, Μαριλέννα Κοππά, ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ, Χαρά Μαρκατσέλη, μέλος τμήματος της Κ.Ε ΚΚΕ για τα δημοκρατικά δικαιώματα, Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής Οικολόγων Πράσινων, Δημήτρης  Χριστόπουλος, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Συμετείχαν με παρέμβαση  Γιάννης Βαρδουνιώτης– Β’ ΕΛΜΕ Πειραιά, Νικόδημος Μαϊνα Κινιούα– οργάνωση Asante, Κατερίνα Θωϊδου– ΚΕΕΡΦΑ και η Veldia Mutso, μετανάστρια δεύτερης γενιάς. Συντόνισε ο πρόεδρος του ΣΕΜ Κορυδαλλού- δημοτικός σύμβουλος  Γιώργος Μακρυνός.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ 

Κυρίες και κύριοι, Φίλες και φίλοι,

Σας ευχαριστώ, για την πρόσκλησή σας να παραβρεθώ στη σημερινή εκδήλωση.

Μια εκδήλωση που δεν θα έπρεπε να έχει λόγο να γίνει στην Ελλάδα του 2013,

δεν θα έπρεπε να υπάρχει γόνιμος κοινωνικά χώρος για να φυτρώσει το πρόβλημα που συζητάμε απόψε.

Για πολλούς λόγους δεν θα έπρεπε τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας να αντιμετωπίζει το ζήτημα της απόδοσης ιθαγένειας με επιθετικές κραυγές. Ούτε βέβαια με μισαλλοδοξία και φοβικά σύνδρομα για αλλοτρίωση της ταυτότητας του έθνους μας.

Είμαστε ένας λαός που έχει την τύχη να έχει και πολύ σημαντικούς αρχαίους προγόνους και γραπτές κληρονομιές απ’ αυτούς. Ο Δημόκριτος, το 400 π.Χ., δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, είχε πει πως «Ανδρί σοφώ πάσα γη βατή, ψυχής γαρ αγαθής πατρίς ο ξύμπας κόσμος». Ο Ισοκράτης, στον Πανηγυρικό του έλεγε ότι είναι πιο άξιοι να καλούνται Έλληνες όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας, παρά όσοι έχουν ελληνική καταγωγή.

Στη νεώτερη ιστορία, το 1834, ο Γεώργιος Τερτσέτης – που δικάστηκε μαζί με τον Πολυζωίδη, επειδή ως δικαστές αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη σε θάνατο του Κολοκοτρώνη- έλεγε, στο ξεκίνημα της απολογίας του «….δυνάμεθα να ειπούμε ότι ημείς δεν είμεθα ούτε από την Ελλάδα, ούτε από την Ιταλία, ούτε από την Γερμανία, ούτε από την Αγγλία, πατρίδα έχομεν το ανθρώπινο γένος· όση γη περιαγκαλιάζει ο εύμορφος αιθέρας είναι αγαπητή μας πατρίδα».

Είμαστε, ταυτόχρονα, ένας λαός που, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να γλιτώσει από τη φτώχεια και τις κακουχίες.

Είμαστε ένας λαός που και σήμερα αποχωρίζεται το πιο ζωντανό και παραγωγικό κομμάτι του, τους άνεργους νέους του.

Με βάση τουλάχιστον τα παραπάνω θα περίμενε κανείς,  να έχουμε πιάσει το νήμα, να συναισθανθούμε το πρόβλημα και να σεβαστούμε τον αυτοπροσδιορισμό των μεταναστών. Ανθρώπων που η ανυπόφορη πραγματικότητα που βιώνουν στις χώρες τους τούς οδήγησε στα διοικητικά όρια του δικού μας τόπου, όπου, στην συνέχεια, τους αιχμαλώτισε η συμφωνία του Δουβλίνου. Ανθρώπων, που, πέρα απ’ την επιβίωσή τους πρέπει επιπρόσθετα να φροντίσουν να εξασφαλίσουν και μια πατρίδα για τα παιδιά τους.

Και διαλέγουν για πατρίδα των παιδιών τους την πατρίδα των φίλων και συμμαθητών τους.

Η ιστορική μας μνήμη, ο πολιτισμός μας και η παιδεία μας, που μας διαχωρίζουν σαφώς από το δόγμα του υπεράνθρωπου του Νίτσε, την φυλετική καθαρότητα και το ναζισμό, θα έπρεπε να έχουν αποπέμψει, τουλάχιστον από την Ελληνική κοινωνία, την στενόκαρδη  και στενόμυαλη  αντίληψη των ντόπιων λογιστών του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Αυτών που εκμεταλλεύονται το συγκυριακό αίσθημα υπεροχής τους και μετατρέπουν την αδύναμη ύπαρξη σε στατιστικό δείκτη και επιχείρημα διχαστικής πολιτικής.

Κυρίες και κύριοι δεν θα έπρεπε να χρειάζονται επιχειρήματα και διάλογος για το αυτονόητο.

Για το ότι δηλαδή, στην μικρή του διαδρομή απ’ την γέννηση μέχρι τον θάνατό του ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να υπάρχει, να έχει ταυτότητα, δικαιώματα και προοπτικές. Να έχει δηλαδή θεμελιωμένη βάση κοινωνικής ύπαρξης και ελπίδα για την αυριανή μέρα. Και είναι εξοργιστικό η οντότητά του να εξαρτάται από έναν αλόγιστο  κοντόφθαλμο  υπερπατριωτισμό.

Να εξαρτάται από φυλετικές θεωρήσεις.

Να καθορίζεται από την περιφρόνηση για κάθε άλλο λαό και την έξαλλη υπερηφάνεια για καθετί εθνικό.

200.000 υπολογίζονται τα παιδιά που ζουν στη χώρα μας και δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια.

Πάρα πολλά απ’ αυτά δεν έχουν καμία ιθαγένεια.

Και μιλάμε για παιδιά που είτε γεννήθηκαν εδώ είτε ήρθαν σε νηπιακή ηλικία.

Παιδιά που αισθάνονται δική τους τη γειτονιά που μεγάλωσαν, δική τους την πλατεία που έπαιξαν, δική τους την παιδική χαρά και το σχολείο τους.

Παιδιά που νιώθουν την Ελλάδα ΚΑΙ δικιά τους χώρα.

200.000 παιδιά είναι αόρατα για τον Πρωθυπουργό.

Ανύπαρκτα για τους συνεργάτες του και την κυβέρνηση που έσπευσε να καταργήσει το Νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια, πριν καν δημοσιευτεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Για τη λογική και το σχεδιασμό της κυβέρνησης, όλα αυτά τα παιδιά είναι εικονικοί άνθρωποι.

Και αυτό επειδή οι γονείς τους αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ τον τόπο που έτυχε να γεννηθούν, παλεύοντας να επιβιώσουν.

Προσπαθώντας να αλλάξουν τις δύσκολες ζωές τους.

Και επιμένω στο έτυχε, δεν νομίζω πως ο κος Σαμαράς και όσοι τον συμβουλεύουν ή τον ακολουθούν στις ακραίες πολιτικές για την ιθαγένεια και την μετανάστευση είχαν μεθοδεύσει το πού θα γεννιόνταν οι ίδιοι.

Και όταν κάποιος αντιλαμβάνεται το τυχαίο ως ιστορικό αναφαίρετο δικαίωμα του και ως ευκαιρία επιβολής ισχύος προς τους πιο άτυχους, το λιγότερο που μπορείς να του καταλογίσεις είναι εγωπαθή τυχοδιωκτισμό.

Φίλες και φίλοι, Ο Νόμος 3838 του 2010 ήταν ένα Νομοθέτημα σε προοδευτική κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ το στήριξε, παρόλο που δεν έλυνε το πρόβλημα συνολικά.

Αξίζει να δούμε ποια ήταν τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του Νόμου, μέχρι τη στιγμή αναστολής του, δηλαδή για λιγότερο από δύο χρόνια.

Αιτήθηκαν ιθαγένεια περίπου 40.000 άτομα.

Και την απέκτησαν περίπου 13.500.

Αυτό είναι το φοβερό νούμερο που επικαλούνται οι ξενόφοβοι. Αυτό το νούμερο, κατά την άποψή τους, θα αλλοιώσει τα σχολεία, τον στρατό και γενικά την ελληνική κοινωνία.

Αλλά ακόμα και αν όλοι όσοι την ζήτησαν, είχαν πάρει την ιθαγένεια, και πάλι τα νούμερα θα ήταν πολύ μικρά σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Θα σας αναφέρω δύο παραδείγματα που αξίζει, κατά την άποψή μου, να ειπωθούν:

Από τους Φιλιππινέζους μετανάστες, που ανέθρεψαν πολλά από τα ελληνόπουλα των βορείων προαστίων, έγιναν δεκτά μόνο 31 αιτήματα χορήγησης ιθαγένειας.

Στους, με κάθε ευκαιρία ανακηρυγμένους από επίσημα χείλη στενούς  φίλους μας Παλαιστίνιους, δόθηκε ιθαγένεια μόλις σε δύο.

Φίλες και φίλοι,

Ο Νόμος 3838 πάγωσε με προσωπική εντολή του Πρωθυπουργού, πριν καν δημοσιευτεί η ακυρωτική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Δύο μήνες πριν τη δημοσίευση της απόφασης και ενώ τα χαρτιά εκατοντάδων παιδιών ήταν έτοιμα, ο κ_ος Αθανασίου, πάγωσε τη διαδικασία αφήνοντας μετέωρα τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Λέγοντας μάλιστα, ότι η «ιθαγένεια δεν είναι δικαίωμα κανενός, αλλά είναι στην ευχέρεια του κράτους να τη χορηγεί σε ανθρώπους που πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις».

Πρόκειται για μια μετατόπιση της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας ακόμη πιο δεξιά. Με στόχο την άντληση ψήφων από το ακροδεξιό πατριωτικό τόξο που έχει τη δική του εκλογική πελατεία στη χώρα μας.

Δεν επρόκειτο για μια μεμονωμένη πολιτική κίνηση.

Αντίθετα αποτελεί οργανικό στοιχείο μιας γενικότερης πολιτικής, άκρως επικίνδυνης και διχαστικής.

Είναι μια στρατηγική που συντονίζεται και οργανώνεται στα πιο υψηλά κλιμάκια, στον στενό πυρήνα των συνεργατών του ίδιου του Πρωθυπουργού.

Δυστυχώς, η Νέα Δημοκρατία και ο κος Σαμαράς υιοθέτησαν την ατζέντα του μίσους και του φόβου που ορίζει η Χρυσή Αυγή.

Η πολιτική αυτή δε σταματά, βέβαια,  μόνο στο θέμα της ιθαγένειας.

Τα επεισόδια σε αυτό το σίριαλ πολλά και επαναλαμβανόμενα.

Να θυμίσω ότι πρόσφατα κατατέθηκε στη Βουλή τροπολογία 86 Βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, για καθαρό «γένος» στα σώματα ασφαλείας.

Σύμφωνα με την τροπολογία αυτή δεν μπορούσαν να εισαχθούν σε στρατιωτικές, αστυνομικές και λιμενικές σχολές όποιοι δεν είναι Έλληνες κατά το γένος και την ιθαγένεια.

Για όλα αυτά, η κυβέρνηση προβάλλει ως άλλοθι την «ανάγκη» περιορισμού της Χρυσής Αυγής, ενώ στα αλήθεια παραχωρεί σε αυτή την ιδεολογική ηγεμονία.

Ταυτόχρονα, η πολιτική αυτή ενισχύεται επικοινωνιακά από μέρος των ΜΜΕ. 

Στην εποχή των μνημονίων, της φτώχειας, της υποτίμησης της ίδιας της αξίας του ανθρώπου, επιχειρείται η διόγκωση της εθνικής ταυτότητας.

Και γύρω από αυτήν προσπαθούν να οικοδομήσουν έναν κίβδηλο πατριωτισμό.

Έναν «πατριωτισμό» ποτισμένο με νεοφασιστικά χαρακτηριστικά, χωρίς καμία ανοχή στο διαφορετικό.

Φίλες και φίλοι,

Με την απόδοση ιθαγένειας και την άσκηση μιας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής:

θα προστατευτούν άνθρωποι, ψυχές μικρών παιδιών, τα οποία θα μπορούν να ζουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.

θα πάψουν να διακινούνται λαθραία εκατομμύρια ευρώ,

θα σταματήσει η στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση,

θα ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή και ο αλληλοσεβασμός,

θα πάψει η πατρίδα μας να θεωρείται χώρα ελεύθερης διακίνησης και παράνομο πέρασμα πάσης φύσεως ανθρώπινου εμπορίου.

Η Ιθαγένεια δεν είναι τόσο ζήτημα μεταναστευτικής πολιτικής, όσο ζήτημα ισονομίας και ισοπολιτείας.

Μια κοινωνία δεν μπορεί να ονομάζεται δημοκρατική, όταν δεν έχουν ίσα δικαιώματα κι υποχρεώσεις όλοι όσοι αποτελούν μέρος της.

Θα κλείσω, για να μην σας κουράσω άλλο, με δανεικούς στίχους από τον Μιχάλη Μυτακίδη των Active Member :

«Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω .……

……Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς».