Την Παρασκευή 19 Απριλίου και ώρα 8:30 μ.μ. στην Αίθουσα Μακρυγιάννη στην Αρτα έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Μπαλάφα “20 χρόνια χρειάστηκαν: Το χρονικό του εγχειρήματος του Συνασπισμού”. Την εκδήλωση χαιρέτισε η Όλγα Γεροβασίλη.

Μπαλάφας 1-1Μπαλάφας 3Μπαλάφας 6Μπαλάφας 4

Φίλες και φίλοι,
σας καλωσορίζω όλους και όλες σας στην αποψινή εκδήλωση.

Αφορμή για αυτήν είναι η ιδέα, η διάθεση και η δουλειά του Γιάννη Μπαλάφα να καταγράψει μια συναρπαστική ιστορία: το χρονικό του πολιτικού εγχειρήματος του Συνασπισμού.
Να αποτυπώσει τους μεγάλους σταθμούς της εικοσάχρονης πορείας του και τις δυσκολίες του εγχειρήματος.
Να μας θυμίσει τις προσδοκίες που γέννησε, τις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας που εμφορούσε και τα θεμέλια που έβαζε στο ενωτικό εγχείρημα που σήμερα μορφοποιήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ
Και όλα αυτά έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς ο Γιάννης δεν ήταν κάποιος ακίνητος παρατηρητής αυτής της διαδρομής, αλλά ο άνθρωπος, ο σύντροφος, που δεν έλειψε από καμία στιγμή της πορείας, κάνοντας πάντα διακριτή την παρουσία του.
Από λογοτεχνικής πλευράς το «Είκοσι χρόνια χρειάστηκαν» είναι ένα άρτιο αφήγημα, γραμμένο με μεθοδικότητα. Διαβάζεται απνευστί, εκπέμποντας καλομετρημένες δόσεις γεγονότων και συναισθήματος.
Δεν θα επεκταθώ στην λογοτεχνική φόρμα, δεν είμαι η καταλληλότερη να σας μιλήσω γι’ αυτό, θα ακολουθήσουν στη συνέχεια, πολύ πιο ειδικοί από εμένα, αξιόλογοι ομιλητές, που είμαι βέβαιη πως θα μας την αναλύσουν εξαιρετικά.
Αυτό που εγώ, ως αναγνώστρια θέλω να σας πω, είναι πως το βιβλίο δεν πραγματεύεται ένα νέο θέμα αλλά το προσεγγίζει με μια ιδιαίτερη ματιά.
Και αυτό, γιατί ο συγγραφέας κατορθώνει, παρά την προσωπική του εμπλοκή, να προσφέρει στον αναγνώστη μια αντικειμενική καταγραφή της διαδρομής του κόμματος με πολλές και πλούσιες αναφορές σε ανθρώπους και γεγονότα.
Το «Είκοσι χρόνια χρειάστηκαν» έχει ιδιαίτερη αξία από πολλές απόψεις.
Έχει αξία για όλους εμάς που δραστηριοποιούμαστε πολιτικά στον χώρο της Αριστεράς, γιατί είναι οι μνήμες μας, είναι οι εμπειρίες μας.
Έχει αξία για τη νεολαία, για τα παιδιά που το 1988 ή το 1991 ήταν ακόμα αγγένητα. Μέσα από το βιβλίο μπορούν να έρθουν σε επαφή με την πολιτική, κοινωνική και κομματική ιστορία της προοδευτικής, ριζοσπαστικής αριστεράς στον τόπο μας.
Αξία όμως έχει και για τον πολιτικό επιστήμονα, τον μελλοντικό μελετητή γιατί του προσφέρει πλούσιο υλικό και μάλιστα από έναν άνθρωπο που έζησε τα γεγονότα εκ του σύνεγγυς.
Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο σύντροφος Γιάννης Μπαλάφας δεν έχει ανάγκη συστάσεων, η πολύχρονη διαδρομή του στην Αριστερά τον έχουν κάνει οικείο και σε όσους δεν τον γνωρίζουν από κοντά. Εγώ νιώθω όμως την ανάγκη να σας πως δυο λόγια γι’ αυτόν,
Να σας πω ότι ο Γιάννης είναι ένας πολιτικά συγκροτημένος αριστερός, ένας συνεπής σύντροφος και πεισματάρης αγωνιστής, στενά συνδεδεμένος με την σύγχρονη πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς, την οποία με πάθος και υπευθυνότητα υπηρέτησε και στα πέτρινα χρόνια και σήμερα.
Το γεγονός πως έλκει και την καταγωγή του από τα Τζουμέρκα, απ’ την Κυψέλη, μαζί με το κεφαλονήτικο ταμπεραμέντο του, δημιουργούν έναν ωραίο συνδυασμό, έναν συνδυασμό που κάνει τον Γιάννη Μπαλάφα ιδιαίτερα αγαπητό.
Φίλοι και φίλες,
στην παρούσα συγκυρία και με δεδομένες τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, η παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Μπαλάφα είναι μια καλή αφορμή.
Όχι για να κάνουμε μια άγονη, στείρα και ατέρμονη ομφαλοσκόπηση.
Είναι μια καλή αφορμή να αναστοχαστούμε πάνω στην πορεία μας, να επανερμηνεύσουμε συμβάντα και καταστάσεις.
Να δούμε τι έγινε σωστά και τι πήγε λάθος.
Σε μια πορεία που δεν ήταν σπαρμένη με ροδοπέταλα.
Αντίθετα πολλές φορές πέρασε μέσα από τις συμπληγάδες αμφισβητήσεων, αντιρρήσεων, προσωπικών στρατηγικών, φιλοδοξιών και παραγωντισμού.
συχνές ήταν και οι συγκρούσεις εξαιτίας των διαφορετικών απόψεων και προσεγγίσεων, χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αριστεράς.
Ήταν όμως μέσα αυτές οι συγκρούσεις και οι ζημώσεις που γονιμοποιούσαν τον διάλογο και κρατούσαν άρρηκτο τον δεσμό μεταξύ των όσων συνέβαιναν στην κοινωνία και του κόμματος.
Το πολιτικό εγχείρημα του Συνασπισμού λοιδορίθηκε και αμφισβητήθηκε από τους κύριους εκφραστές του πολιτικού μας συστήματος.
και αυτό γιατί από πολλοί νωρίς είχε αναδείξει ο Συνασπισμός που ακριβώς βρίσκεται η μήτρα που γεννά όλα τα προβλήματα. Στο υπάρχουν αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα και σε ό,τι με τον καιρό οικοδόμησε περί αυτό.
Λιθαράκι λιθαράκι οικοδομούσαμε χρόνια για να φτάσουμε σήμερα εδώ.
Στον σχηματισμό του εννιαίου πολιτικού χώρου, του ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ και στο ενδεχόμενο η ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας να βρίσκεται σύντομα στα χέρια της Αριστεράς.
Πρόκειται για μια ευθύνη που έμελλε η ιστορία χωρίς να μας ρωτήσει, να μας τη φορτώσει.
Και μάλιστα ευθύνη όχι μόνο για το μέλλον τούτου του τόπου αλλά της Ευρώπης και των λαών της στο σύνολό της.
Πριν λίγες μέρες, φίλοι και φίλες, κυρίες και κύριοι, πέθανε η σιδηρά κυρία της Ευρώπης, η Μάργαρετ Θάτσερ.
Δεν θάψαμε όμως μαζί της, την επικίνδυνη για την κοινωνία μας πολιτική τερατογένεση, τον νεο-φιλελευθερισμό.
Το απόσταγμα της πολιτικής της Θάτσερ βρίσκεται σε αυτό που η ίδια έλεγε, ότι δηλαδή «δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους».
Αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική:
– που εξαφανίζει ο,τιδήποτε δημόσιο προς ώφελος του ιδιωτικού,
– που η αγορά είναι ελεύθερη να αυτορυθμίζεται χωρίς κρατική παρέμβαση αλλά το κράτος παρεμβαίνει για να ρήξει στα τάρταρα τον βασικό μισθό,
-που κατεδαφίζει το κράτος πρόνοιας,
αυτή η νεο-φιλελεύθερη πολιτική εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ξεκινώντας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Ανεξάρτητα αν την εφάρμοζαν στο όνομα του σοσιαλισμού και του εκσυγχρονισμού, της λαϊκής δεξιάς ή της λελογισμένης αριστεράς.
Σήμερα οι κυβερνήσεις των μνημονίων όχι μόνο μένουν πιστές στην πολιτική που μας έφτασε την Ευρώπη και τη χώρα μας ως εδώ αλλά προχωρούν και ένα βήμα παραπέρα.
Συνδυάζουν τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους με μια διαρκώς εντεινώμενη αυστηροποίση του θεσμικού πλαισίου, γεγονός που ήδη παρακολουθούμε στη Βουλή αλλά και στη καθημερινότητά μας.
Τείνουμε σε αυτό που πολλοί διανοητές, επιστήμονες αλλά κυρίως ανήσυχοι άνθρωποι προσδιορίζουν ως μια μορφή νέου ολοκληρωτισμού.
Μπροστά σε αυτή την ιστορική πρόκληση έχουμε την ευθύνη και είμαστε έτοιμοι
να υπερασπιστούμε την ίδια τη Δημοκρατία.
Να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των πολλών έναντι των λίγων.
Ευκαιρία, λοιπόν, να αναστοχαστούμε τα παλιά, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα μελλούμενα.