Oμιλία στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης «Δίκαιη Εργασία για όλους: Απλοποίηση της Νομοθεσίας – Στήριξη στον εργαζόμενο – Προστασία στην Πράξη …»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Βρέθηκα χθες στην απεργιακή κινητοποίηση στην πλατεία Συντάγματος, λίγα μέτρα από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Σήκωσε πολύ σκόνη ο Πρωθυπουργός με την ανάρτησή του για το μνημείο. Και τί μας είπε; Ότι το μνημείο «περνά εκεί όπου ανήκει». Πού, δηλαδή, κατά τον Πρωθυπουργό; Στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Για να διατηρηθεί, λέει, ο «γνωστός» χαρακτήρας του Αγνώστου Στρατιώτη. Τί εννοεί «γνωστός», ωστόσο; Από πού εκκινεί;

Αναφέρεται, δηλαδή, ο Πρωθυπουργός, στον Ελευθέριο Βενιζέλο, που είπε ότι η θέση του μνημείου είναι μπροστά στη Βουλή για να θυμίζει «αυτούς που θυσιάστηκαν για τους δημοκρατικούς θεσμούς»;

Ή αναφέρεται ο Πρωθυπουργός στον δικτάτορα Πάγκαλο (και αρχικό εμπνευστή της δημιουργίας του μνημείου), ο οποίος ήθελε να κάνει τη σημερινή Βουλή «Υπουργείο Στρατιωτικών»;

Ποιανού συνεχιστής νιώθει ο κος Πρωθυπουργός; του Ελευθερίου Βενιζέλου ή του δικτάτορα Πάγκαλου;

Κατά την άποψή μου ο Πρωθυπουργός απευθύνεται θολά και στα δύο ακροατήρια με έμφαση στο ακροδεξιό. Πάντως ο στρατός ΔΕΝ επιλαμβάνεται σε καιρό ειρήνης.

Ίσως, βέβαια, ο Πρωθυπουργός να ζήλεψε και λίγο την αίγλη του Τραμπ, ο οποίος κατεβάζει την εθνοφρουρά για την …«προστασία των μνημείων».

Ίσως και ο αγώνας του Πάνου Ρούτσι, για αλήθεια και δικαιοσύνη, να ξύπνησε τα ακροδεξιά αντανακλαστικά της Κυβέρνησης: θυμόμαστε όλοι την μανία της Κυβέρνησης να ανακαταλάβει τους δημόσιους χώρους.

Θυμίζω την ψήφιση του νόμου το 2020, για την απαγόρευση των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων εκτός αν έχουν πρότερη άδεια από την αστυνομία, όπως στη χούντα.

Κυρίες και κύριοι,

το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν ανήκει σε κάποιο Υπουργείο. Δεν ανήκει στην Κυβέρνηση και στην κάθε Κυβέρνηση. Ανήκει στον λαό και στο ιστορικό κοινωνικό αποτύπωμα.

Η Κυβέρνηση δεν προστατεύει το κενοτάφιο, απλά θέλει κενό το βήμα.

Και ταυτόχρονα ο Πρωθυπουργός ψάχνει πού να χρεώσει την αρμοδιότητα για να σβηστούν τα ονόματα των 57 νεκρών των Τεμπών.

Έρχομαι στο νομοσχέδιο:

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Κυβέρνηση ΔΕΝ αγνοεί τα αιτήματα των απεργών. Ξέρει πολύ καλά ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούν αξιοπρέπεια στη ζωή και στην εργασία. Ξέρει ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούν λιγότερες ώρες απασχόλησης και καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Όμως, την ώρα που στην Ευρώπη καθιερώνεται η εξάωρη εργασία, στην Ελλάδα καθιερώνεται το διπλάσιο! Δεκατρείς ώρες εργασία στον ίδιο εργοδότη – «πάει» και το πρόσχημα 13ωρο σε άλλο εργοδότη. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός της Κυβέρνησης: Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης.

Είναι στόχος τους, μήπως, να ευνοήσουν τους εργοδότες; Όχι ακριβώς… Γιατί, με τη «σαλαμοποίηση» των εργατικών δικαιωμάτων, ευνοούν, όχι το σύνολο των εργοδοτών, αλλά κυρίως ελάχιστους ισχυρούς, βγάζοντας εκτός αγοράς τους υπόλοιπους.

Το νομοσχέδιο αυτό, της δήθεν «Δίκαιης Εργασίας για Όλους» είναι η χαριστική βολή στο Εργατικό Δίκαιο. Καταργεί το 8ωρο, νομιμοποιεί το 13ωρο, διαλύει την 11ωρη ανάπαυση, ανοίγει τον δρόμο για απλήρωτες υπερωρίες και δίνει στον εργοδότη την απόλυτη εξουσία να ρυθμίζει τον χρόνο, την άδεια και τη ζωή του εργαζομένου.

Ό,τι κατακτήθηκε με αίμα το 1886 στο Σικάγο, ό,τι ζήτησαν οι εργάτες στην πρώτη ελληνική Πρωτομαγιά του 1893 με τα συνθήματα «8 ώρες δουλειά – 8 ώρες ανάπαυση – 8 ώρες ελεύθερος χρόνος», γκρεμίζεται σήμερα.

Από το «οκτάωρο και πενθήμερο» περνάμε ξανά στο “από ήλιο σε ήλιο”.

Γιατί, το 1984, μετά από δεκαετίες αγώνων, η Ελλάδα καθιέρωσε το πενθήμερο και τις 40 ώρες εργασίας για όλους.

Και σήμερα, το 2025, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρνει το 13ωρο ως “επιλογή του εργαζομένου”!

Μα ποια “επιλογή”, όταν έχεις καταργήσει τον βάσιμο λόγο απόλυσης; Η συναίνεση υπό την απειλή της απόλυσης είναι, απλά, εξαναγκασμός.

Η Υπουργός, βέβαια, γυρνάει αλλού την κουβέντα: μειώθηκε, λέει, η ανεργία επί ΝΔ.

Ναι, τώρα, δεν έχουμε μεγάλη ανεργία. Τώρα, απλά, φτωχοποιούνται και οι εργαζόμενοι. Αλλά θέλω να αντικρούσω τα νούμερα: Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε το 2015 ανεργία 27,9% και την κατέβασε στο 17,3%, με αύξηση κατώτατου μισθού και πλήρη απασχόληση.

Σήμερα, η “μείωση” της ανεργίας βασίζεται σε μερική απασχόληση, «mini jobs» και ευέλικτη φτώχεια. Τί είναι η δουλειά «δύο ημερών» που νομοθετείτε; Δεν είναι προάγγελος των mini jobs που υπάρχουν στη Γερμανία, χωρίς υποχρέωση των εργοδοτών να πληρώνουν εισφορές;

Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα παραμένει χαμηλότερος από το μέσο μισθό στην Ευρώπη. Σε όλη την Ευρώπη. Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων είναι η χαμηλότερη στην Ευρωζώνη. Αυτό δεν είναι “στήριξη των εργαζομένων”. Είναι εργασιακός Μεσαίωνας με φιλελεύθερο περιτύλιγμα.